Կարին Տոնոյանը գրել է.
Ուղիղ մի տարի առաջ այս օրը միասին դպրոցում նոր դասարան էինք ձևավորում….հիշո՞ւմ ես, դու դուրս եկար իմ աշխատասենյակից, որ բարձրանաս այդ դասարան….. հանկարծ ինձ մի սարսափելի և տարօրինակ վախ պատեց.
կանչեցի՝ -Մեն, մի րոպե հետ կգա՞ս: Հետ եկար, հարցրիր՝ հա, մայր: Ասացի՝ -Ինձ պինդ կգրկե՞ս: Զարմացած հարցրիր՝ մա՞յր, քեզ ինչ եղավ և պինդ-պինդ գրկեցիր. Մեն, հիշո՞ւմ ես: -Չգիտեմ, բալ, մի տեսակ վախ մտավ մեջս: -Ինչի՞ց, մայ, հարցրիր: -Չգիտեմ, բալ, երևի վախենում եմ չհասցնենք այդ դասարանը ավարտել: — Իիիի, մաա՞յ, էսօր դեռ շաբաթ օր է, դեռ
կիրակի էլ կա, երկուշաբթի դու քո դասարանը կստանաս, եթե նույնիսկ գիշերն էլ չքնեմ: Եվ ամուր-ամուր գրկեցիր ինձ՝ քո եզակի զնգուն ծիծաղով…Գիշերը ժամը մեկին հոգնած տուն գնացինք: Առավոտյան սկսվեց անիծյալ պш տերազմը: Դասարանը կիսատ մնաց, Մեն…. ու մինչև հիմա էլ կիսատ է, չեմ թողնում ավարտեն: Դու այլևս երբեք իմ
աշխատասենյակից դուրս չեկար…. երևի դա զգացի և վախեցա այն ժամանակ, Մեն: Հիմա էլ եմ վախենում, Մեն….. շաաատ եմ վախենում…… և չկաս դու, չկա քո հանգստացնող գիրկը….չկա….. Մեն, չկա ոչ մի իմաստ այլևս. Կա միայն ցш վ և վր եժ….. կռ իվ կա միայն, Մեն, անողոք կռ իվ:
